In the end, we will remember not the words of our enemies, but the silence of our friends.
Martin Luther King, Jr.
Mijn naam is Fatih, ik ben geboren in 1987 te Amsterdam.
Op 26 december 1998 ben ik door een koorstuiping terecht gekomen op de spoedafdeling van het Vu ziekenhuis. De arts gaf aan dat ik een koortsstuiping had en met spoed naar een zuurstofkamer opgenomen moest gaan worden en schreef antiobiotica voor. Ik was zijn laatste patient, en deze beste meneer is naar huis gegaan. Daar zat ik in de wachtkamer, wachten tot ik verder geholpen kon worden. Na uren wachten ben ik flauw gevallen, ze waren mij vergeten.
Ze hebben mij naar een kamer gebracht, dit was niet die kamer waar de arts over had. Ik heb geen antibiotica gekregen, maar een ruggenprik van een verpeegkunde in opleiding. De naald ging diep in mijn zenuwstelsel en buiten deze leerling en arts was er niemand in de kamer. Mijn moeder moest in de gang blijven en zonder dat zij het wist kreeg ik een naald. Een naald die mijn leven in paar seconde heeft veranderd. Ik heb na de fatale prik 6 dagen in coma gelegen. Toen ik wakker werd kon ik niks meer.
Ik zat in een lichaam die niet van mij was, een lichaam die niet meer mijn commando's hoorde. Hoorde alles wat er werd gezegd zonder dat iemand het wist. Mijn moeder kreeg te horen in een hoekje van het VU ziekenhuis dat ik nog 3 maanden te leven had. Volgens de artsen een zeldzame ziekte, een ziekte zonder een naam..... Die ziekte was dodelijk, maar ze wisten niet wat het was. Mijn moeder had zoveel verdriet, verdriet dat ik niet meer die jongen zou zijn die ik was.
Ik heb maanden in het ziekenhuis gelegen en ging steeds verder achteruit. Omdat ik medicijnen kreeg die volgens de diagnose was vastgesteld. Verkeerde medicijnen waren dat,die mij steeds meer naar de diepte bracht. Ik zag alles en hoorde alles, maar kon niet aangeven dat dit fout was. Moeders kreeg een zenuwinzinking, haar handen zullen voor altijd trillen.
Weet je hoe het voelt om een sonde voeding te krijgen door je neus, ijskoude sonde die je hersenen breekt bij elke druppel die je binnen krijgt. Mijn tante en mijn moeder vroegen waarom de sonde voeding koud was. Het antwoord hierop was "hij voelt tocht niks". Ik voelde alles en hoorde alles zonder dat iemand het wist.
De tranen rolden langs me wangen en dat was volgens de artsen een lichamelijke reactie,en had niks met mijn gevoelens te maken. Na 3 maanden hebben mijn moeder en tante besloten om te stoppen met de medicatie. De artsen gaven aan dat dit mij dood zou zijn, hoe kan dit mijn dood zijn als ik toch dood zou gaan na 3 maanden. Tegenstrijdige gesprekken tegenstrijdige meningen. Ik schreeuwde van de pijn en niemand hoorde mijn stem, mijn tranen waren volgens de artsen geen gevoelens maar een reflectie.
Mijn graf lag al klaar in Turkije, terwijl ik nog aan het worstelen was met de ziekte zonder naam. Ik kon alleen vliegen met een medicatie vliegtuig dat 25.000 euro koste, de verzekering wilde het niet betalen. Turkisch Airlines gaf mij net zoveel stoelen voor het bedrag van 1 passagier, voor 350 euro vloog ik naar Turkije naar mijn eigen begrafenis. Gesloten in een lichaam die niet meer van mij was.
De turkse arts keek naar me en zei: "ze hebben verkeerde diagnose gesteld, je kwam zuurstof tekort waardoor je hersenen zijn getast" - "Je hersenen geven signalen door maar je lichaam heeft geen connectie meer" - "je zult genezen maar zal nooit de oude worden" - "elk jaar zal je met millimeters vooruit gaan". Toen ik na half jaar terugkeerde naar Nederland in een rolstoel was VU verbaasd en ze zeiden dat het een wonder was. EEN WONDER???? Nee het was geen wonder, ik was gestopt met jullie medicatie, ik was geen nummer meer voor jullie.
Het ziekenhuis is aangeklaagd en weet je wat er uit is gekomen. Ze hebben het toegegeven "Sorry, dit had niet mogen gebeuren" de arts die de toestemming gaf aan de leerling kreeg 4 maanden tuchtschool en ik .... ik kreeg levenslang een lichaam dat niet van mij is. Zit in een rolstoel, kan niet praten, kan niet lopen, ben volledig afhankelijk van iedereen. Ik heb het losgelaten en mezelf aangeleerd om zoveel mogelijk toch te genieten van het leven.
Mijn passie zijn mijn teksten, mijn passie is mijn muziek.
Mochten jullie wat vragen hebben.... of wat willen weten...... of wil je gewoon vrienden worden. Dan kunnen jullie me vinden op Facebook, of kun je me volgen via mijn website en mailen naar info@stillerapper.nl
Mijn naam is Fatih, ik ben geboren in 1987 te Amsterdam.
Op 26 december 1998 ben ik door een koorstuiping terecht gekomen op de spoedafdeling van het Vu ziekenhuis. De arts gaf aan dat ik een koortsstuiping had en met spoed naar een zuurstofkamer opgenomen moest gaan worden en schreef antiobiotica voor. Ik was zijn laatste patient, en deze beste meneer is naar huis gegaan. Daar zat ik in de wachtkamer, wachten tot ik verder geholpen kon worden. Na uren wachten ben ik flauw gevallen, ze waren mij vergeten.
Ze hebben mij naar een kamer gebracht, dit was niet die kamer waar de arts over had. Ik heb geen antibiotica gekregen, maar een ruggenprik van een verpeegkunde in opleiding. De naald ging diep in mijn zenuwstelsel en buiten deze leerling en arts was er niemand in de kamer. Mijn moeder moest in de gang blijven en zonder dat zij het wist kreeg ik een naald. Een naald die mijn leven in paar seconde heeft veranderd. Ik heb na de fatale prik 6 dagen in coma gelegen. Toen ik wakker werd kon ik niks meer.
Ik zat in een lichaam die niet van mij was, een lichaam die niet meer mijn commando's hoorde. Hoorde alles wat er werd gezegd zonder dat iemand het wist. Mijn moeder kreeg te horen in een hoekje van het VU ziekenhuis dat ik nog 3 maanden te leven had. Volgens de artsen een zeldzame ziekte, een ziekte zonder een naam..... Die ziekte was dodelijk, maar ze wisten niet wat het was. Mijn moeder had zoveel verdriet, verdriet dat ik niet meer die jongen zou zijn die ik was.
Ik heb maanden in het ziekenhuis gelegen en ging steeds verder achteruit. Omdat ik medicijnen kreeg die volgens de diagnose was vastgesteld. Verkeerde medicijnen waren dat,die mij steeds meer naar de diepte bracht. Ik zag alles en hoorde alles, maar kon niet aangeven dat dit fout was. Moeders kreeg een zenuwinzinking, haar handen zullen voor altijd trillen.
Weet je hoe het voelt om een sonde voeding te krijgen door je neus, ijskoude sonde die je hersenen breekt bij elke druppel die je binnen krijgt. Mijn tante en mijn moeder vroegen waarom de sonde voeding koud was. Het antwoord hierop was "hij voelt tocht niks". Ik voelde alles en hoorde alles zonder dat iemand het wist.
De tranen rolden langs me wangen en dat was volgens de artsen een lichamelijke reactie,en had niks met mijn gevoelens te maken. Na 3 maanden hebben mijn moeder en tante besloten om te stoppen met de medicatie. De artsen gaven aan dat dit mij dood zou zijn, hoe kan dit mijn dood zijn als ik toch dood zou gaan na 3 maanden. Tegenstrijdige gesprekken tegenstrijdige meningen. Ik schreeuwde van de pijn en niemand hoorde mijn stem, mijn tranen waren volgens de artsen geen gevoelens maar een reflectie.
Mijn graf lag al klaar in Turkije, terwijl ik nog aan het worstelen was met de ziekte zonder naam. Ik kon alleen vliegen met een medicatie vliegtuig dat 25.000 euro koste, de verzekering wilde het niet betalen. Turkisch Airlines gaf mij net zoveel stoelen voor het bedrag van 1 passagier, voor 350 euro vloog ik naar Turkije naar mijn eigen begrafenis. Gesloten in een lichaam die niet meer van mij was.
De turkse arts keek naar me en zei: "ze hebben verkeerde diagnose gesteld, je kwam zuurstof tekort waardoor je hersenen zijn getast" - "Je hersenen geven signalen door maar je lichaam heeft geen connectie meer" - "je zult genezen maar zal nooit de oude worden" - "elk jaar zal je met millimeters vooruit gaan". Toen ik na half jaar terugkeerde naar Nederland in een rolstoel was VU verbaasd en ze zeiden dat het een wonder was. EEN WONDER???? Nee het was geen wonder, ik was gestopt met jullie medicatie, ik was geen nummer meer voor jullie.
Het ziekenhuis is aangeklaagd en weet je wat er uit is gekomen. Ze hebben het toegegeven "Sorry, dit had niet mogen gebeuren" de arts die de toestemming gaf aan de leerling kreeg 4 maanden tuchtschool en ik .... ik kreeg levenslang een lichaam dat niet van mij is. Zit in een rolstoel, kan niet praten, kan niet lopen, ben volledig afhankelijk van iedereen. Ik heb het losgelaten en mezelf aangeleerd om zoveel mogelijk toch te genieten van het leven.
Mijn passie zijn mijn teksten, mijn passie is mijn muziek.
Mochten jullie wat vragen hebben.... of wat willen weten...... of wil je gewoon vrienden worden. Dan kunnen jullie me vinden op Facebook, of kun je me volgen via mijn website en mailen naar info@stillerapper.nl
